శ్రీవిద్యోపాసన – 4

పూజాసంకేతం

పూజ అనగా నిరంతర ధ్యానము. అదియే సవికల్పసమాధి. ఆవాహన, ఆసన మొదలగు ఉపచారములకు సంబంధించిన క్రియా విధానమే పూజ అనబడును. నిజానికి జీవాత్మ, పరమాత్మ ఒక్కటే అన్న నిజము తెలుసుకోవడమే పూజయొక్క పరమ ప్రాముఖ్యత. సాధారణంగా మనం చేసే పూజల్లో దేవతా నామాలలో నమః అని చేర్చి అర్చించుతాము. ఉదాహరణకు, శ్రీమాత్రేనమః, ఓం గణపతయేనమః, శ్రీవిష్ణవేనమః ఇలా…. ఇందులో దేవతా నామము తత్ పదమును, నమః పదము త్వం పదమును సూచించును. ఈ రెండు పదముల కలయికే తత్వం. సాధన ఫలించినప్పుడు జీవాత్మ పరమాత్మలో కలుస్తుంది. అదే “అసి”. కనుక నామపూజయే మహావాక్యమైన తత్త్వమసి అవుతోంది. నామపూజకు ఇంతటి ప్రాముఖ్యత కలదు.

పూజ రెండు రకాలు. ఒకటి బాహ్యపూజ రెండు అంతర్ పూజ. పరిశుద్ధ భావనతో బాహ్యపూజ చేయగా చేయగా అంతర్ పూజయందు ఆసక్తి కలిగి అందు ఆ సాధకుడు ప్రవేశపెట్టబడతాడు. బాహ్యపూజయందు సాధకుడు తన ఎదురుగా ఓ దేవతా విగ్రహాన్నో లేక ఆ దేవతా యంత్రాన్నో ఏదేని ఒక ఛాయని పెట్టుకొని ధ్యానావహనాది ఉపచారాలతో పూజ చేస్తాడు. అదే అంతర్యాగంలో సాధకుడు తనలోనే ఆ దేవతను చిచ్ఛక్తిగా గుర్తించి తనయందే ఉపచారపూజలను ఆ దేవతకు చేస్తున్నట్టుగా భావిస్తూ కొన్నాళ్ళకి తనలో ఉన్న ఆ చిచ్ఛక్తి, తను వేరుకాదు అన్న భావనకు చేరుకుంటాడు. అది చాలా ఉన్నతమైన సాధన. అయితే కొంతమంది ఈ ఉన్నతమైన స్థితికి అంతర్యాగం మాత్రంచాలు బాహ్యపూజ అవసరంలేదు అది ఉత్త టైం వేస్ట్ పని అని ప్రచారం చేస్తున్నారు. బాహ్యపూజలో నిష్ణాతులు కానిదే అంతర్యాగం ఫలించదు. అది సత్యం. బాహ్యపూజను ఎంతో నియమంగా మనస్సుని ఏకాగ్రతో ఉంచి, ఎదురుగా తన ఉపాస్యదేవత ఉన్నట్టుగా భావించి చేయాలి. ఇటువంటి నియమ, నిగ్రహ, ఏకాగ్రతలు లేకుండా చేసే ఏ పూజైనా - బాహ్యమైనా, అంతర్యం అయినా ఉత్త టైం వేస్ట్ పనులే. అంతెందుకు, ఇప్పటికీ చాలా అంతర్యాగ నిష్ణాతులైన శంకరాచార్యపరంపర పీఠాధిపతులు కూడా బాహ్యపూజ చేస్తున్నారుకదా. విజ్ఞులు గుర్తించగలరు. కనుక బాహ్యపూజ చాలా ముఖ్యమైనది.

ఒక సాధకుడు అలా సాధనచేయగా అతడు ప్రాపంచిక బంధనాలనుండి విముఖుడయి అశాశ్వతమైన ఆనందాలను విడనాడి శాశ్వతమైన ఆనందసాగరంలో మునిగిపోతాడు. ఆత్మ సరిహద్ధులు లేనిదిగా గుర్తిస్తాడు. అదే బ్రహ్మమని తనకు బ్రహ్మకు భేదంలేదని గుర్తించి అహంబ్రహ్మాస్మి అన్న సత్యాన్ని తెలుసుకుంటాడు.

(అయిపోయింది)